– გამარჯობა!
– გაგიმარჯოს!
– ნინო? როგორ ხარ?
– გმადლობთ კარგად, მაგრამ ნინო არა ვარ!
– მაპატიეთ ქალბატონო, ხელი შემთხვევით მომიხვდა თქვენს ხელზე და საოცრად მივამსგავსე იგი ნინოს ხელს.
– არაუშავს ბატონო.
– სად მიბრძნდებით?
– ავლაბარში!
– ძალიან კარგი, მე კოლმეურნეობაზე ჩავდივარ, შეგიძლიათ შემახსენოთ, როდესაც იქ ვიქნებით?
– კი!
– რატომ ხართ ასეთი სიტყვაძუნწი? იცით? თქვენ ხმაც საოცრად მიგიგავთ ნინოზე…
ეს ცხრა წლის წინ მოხდა. იმ დღეს ნინოსთან შესახვედრად მივდიოდი ავტოკატასტრფაში რომ მოვყევი და მხედველობა დავკარგე. ნინო კი არც მოსულა ჩემს სანახავდ, ის იმ დღიდან დაიკარგა,მე კი დღემდე ველოდები… ხმას რატომ არ მცემთ? რატომ სუნთქავთ ასე? თვალები სველი გაქვთ, თქვენ ტირით? რატომ? შეუძლებელია ამდენი დამთხვევა, თქვენ ნინოსავით თვალები გაქვთ! ღმერთო ჩემო…
– გააჩერეთ!
– მოიცა, ნუ წახვალ.
– გააჩერეთ!
– ქალბატონო ცოტა ფრთხილად ჩადით, ნუ გადამიარეთ! ვინ იყო ბატონო ის ქალი, რომ გადამთელა ლამის?!
– ნინო, ჩემი ნინო!
salomea 